U nastavku sledi lista štetnih mikroorganizama koje uspešno eliminiše ulje divljeg origana.

Saznajte vise o Ešerihiji koli, Kandidi Albicans i Stafilokokama. Za kompletnu listu svih štetnih mikroorganizama koje dokazano neutrališe divlji origano molimo da posetite stranicu na sajtu Baltik Junior.

Escherichia coli

E.coli čini znatan deo fiziološke mikroflore crevnog trakta ljudi i životinja. Prvenstveno boravi u debelom crevu.  Escherichia coli je vrsta bakterije iz roda Escherichia i porodice Enterobacteriaceae i široko je rasprostranjena u prirodi. Ubraja se u grupu tzv. koliformnih bakterija tj. bakterija koje se redovno ili veoma često nalaze u ljudskoj stolici, i koje pri sanitarnim pregledima vode za piće i namirnica služe kao indikatori fekalne kontaminacije. E.coli je aerobna i fakultativno anaerobna bakterija, dobro uspeva u laboratorijskim uslovima. Većini serotipova je optimalna temperatura za razmnožavanje oko 37°C. Pripada prilično otpornim bakterijama. Mesecima može živeti u vodi i zemlji, a duži period i na raznim predmetima. U različitim vrstama hrane i namirnica lako se i brzo razmnožava. Toplota od 60°C ubija ih nakon 15 min.

Put prenošenja

Budući da ove bakterije normalno žive u crevima čoveka, izazivaju bolest samo uz određene preduslove – ako dospeju iz creva u neke druge organe i tkiva.

Patološki (medicinski) značaj

  • Piogene infekcije – izazivaju uglavnom sojevi E. coli koji se nalaze u mikroflori zdravog ljudskog organizma. Najčešće piogene bolesti koje izazivaju su infekcije mokraćnih i polnih organa.
  • Infekcije mokraćnog sistema su sve infekcije lokalizovane na bilo kom delu mokraćnog sistema – u bubrezima, ureterima (cevi kojima prolazi mokraća iz bubrega u bešiku), mokraćnoj bešici, ili uretri (cev kojom mokraća ističe iz bešike). Najčešće infekcije mokraćnog sistema su cistitisi (upala mokraćne bešike).

Kako su E. Coli normalno prisutne u crevu, zbog anatomske blizine one mogu dospeti u bešiku i tu izazvati infekciju. U urogenitalnom traktu čoveka redovno se nalazi manji ili veći broj E. Coli (normalna mikroflora). Bakterije koje dospevaju u bešiku obično se uklanjaju tokom mokrenja. Međutim, ako bakterije ostanu u bešici, lako i brzo se razmnožavaju, što dovodi do infekcije. Infekcijom se smatra ako se u mokraći nalazi veliki broj bakterija (100.000 ili više u 1 ml mokraće) iste vrste, ili čak manji broj ali vrlo patogenih bakterija. Prilikom cistitisa E.coli može penetrirati preko mokraćovoda u bubreg i izazvati upalu bubrega (pijelonefritis).

 

Znaci infekcije mokraćnog sistema su: suprapubična osjetljivost, bol ili peckanje prilikom mokrenja, učestalo mokrenje i urgentno mokrenje, zamućena mokraća, krv u mokraći, izmenjen i neugodan miris mokraće.

Moguće su i hepatobilijarne, peritonealne, kožne i plućne infekcije. E. coli je važan uzročnik bakterijemije do koje često dolazi bez vidljivog ulaznog mesta. Ovaj je organizam takođe oportunistički patogen koji uzrokuje bolest kod pacijenata čiji su odbrambeni mehanizmi oštećeni nekom drugom bolešću (npr. karcinom, dijabetes ili ciroza) ili kod onih koji su lečeni kortikosteroidima, zračenjem, antineoplastičnom ili antibiotskom terapijom. Bakterijemija i meningitis koje uzrokuje E. coli, česti su kod novorođenčadi, a posebno nedonoščadi. Enterotoksična i enteropatogena E. coli uzrokuju proliv kod beba, kao i putnički proliv kod odraslih. Enterohemoragični sojevi E. Coli uzrokuju hemoragični proliv koji može biti komplikovan hemolitičko-uremičkim sindromom. Drugi sojevi enteroagregativne E. coli počeli su se pojavljivati kao potencijalno važni uzročnici dugotrajnog proliva kod dece u tropskim područjima i kod bolesnika koji imaju sidu.

E. coli često izaziva i infekcije žučne kese i žučnih puteva. Može uzrokovati i upalu slepog creva, upalu potrbušnice, gnojne upale kože i rana. Bakterije E. coli mogu s mesta primarne lokalizacije prodreti u krv i izazvati sepsu.

Crevna oboljenja

Smatra se da postoje najmanje četiri različite grupe patogenih sojeva E.coli koje prouzrokuju intestinalne infekcije.

– Enterotoksične E.coli – koleriformni sindrom. Enterotoksični sojevi E.coli kolonizuju gornje partije tankog creva bez penetracije crevne sluzokože i nisu invazivni. Izlučuju enterotoksine koji prouzrokuju gubitak tečnosti i elektrolita iz intestinalnih ćelija.

– Enteroinvazivne E.coli – dizenteriformni sindrom. Ne produkuju enterotoksine, već penetriraju u epitelne ćelije sluzokože kolona i u njima se razmnožavaju. Infekcija se odlikuje tipičnim dizenteričnim, krvavo-sluzavim stolicama.

– Enteropatogene E.coli – ovi sojevi izazivaju akutni gastroenteritis kod odojčadi i male dece. Sojevi nisu invazivni, mada prouzrokuju patološkohistološke promene crevnog epitela. Mehanizam patogenog dejstva nije dovoljno poznat.

– Enterohemoragične E.coli – ovi sojevi su odgovorni za sindrom opisan kao hemoragični colitis nastao usled alimentarne intoksikacije. Sojevi nisu invazivni, ali produkuju velike količine citotksina (verotoksin) sličnog šigela-toksinu, koji oštećuju intestinalne ćelije i dovodi do njihove nekroze.

– Enteroadherentne E.coli – najčešći su uzročnici dijareje putnika, ali su mehanizmi patogenosti i faktori virulencije ovih sojeva još predmet istraživanja.

Mikrobiološka dijagnostika

Za izolovanje E.coli najčešće se koristi feces, a zavisno od vancrevne lokalizacije patološkog procesa: urin, žuč, gnoj, likvor i krv za hemokulturu. Kod alimentarnih toksiinfekcija uzima se: povraćani sadržaj odnosno ispirak želuca, ostaci sumnjive namirnice, kao i feces. Radi se mikroskopsko ispitivanje, kulturelno ispitivanje, biohemijsko ispitivanje, serotipizacija (reakcija aglutinacije), dokazivanje toksina (kultura ćelija ili ELISA i precipitinski test), imunoflorescencija.

Lečenje

Lečenje se može započeti empirijski, a zatim ga treba modifikovati na osnovu antibiograma.

Izvor: stetoskop.info

*****

Candida albicans

Najčešći uzročnik (90 – 95%) ove infekcije je Candida albicans, gljivica koja se i prirodno u manjoj količini nalazi u našim crevima. U 2 – 8% uzročnik gljivične infekcije je Candida glabrata. Pod različitim uticajima, pre svega kod lečenja antibioticima, u stanjima oslabljene reakcije imunog sistema, pri upotrebi imunosupresivnih lekova ili oralnih kontraceptiva, hormonske dodatne terapije, antiandrogena i kod dijabetesa melitusa, kao i u trudnoći, dolazi do njihovog neprirodnog razmnožavanja. Učestalost ove infekcije je 5 – 8% svih ginekoloških pacijentkinja, a među pacijentkinjama koje se žale na pojačani vaginalni sekret, u 21% se radi o gljivičnoj infekciji.

Simptomi: Veoma neugodan svrab uz pojačan beličast sekret, sirastog karaktera. Polni odnos je bolan, a za vreme mokrenja javlja se peckanje ili žarenje. Kod muškaraca se bolest manifestuje najčešće crvenilom i svrabom glansa penisa i prepucija. Infekcija se često može dijagnostikovati samo na temelju ginekološkog pregleda. Mikroskopski pregled uzorka vaginalnog sekreta daje karakterističnu sliku, tako da su dodatne pretrage najčešće nepotrebne. Kod negativnog mikroskopskog nalaza, može se načiniti kultura brisa materice na specijalnoj podlozi (Sabouraud-agar ili Candida-II-agar).

Lečenje: Lekovi izbora u lečenju gljivične infekcije su derivati imidazola: clotrimazol (Canesten, Plimycol) i polienski antibiotici kao što su nistatin (Nystatin, Moronal), amfotericin (Ampho-Moronal) i natamycin (Pimafucin) koji se ženama prepisuju u vidu vaginalnih tableta, krema ili masti. Terapija može trajati svega jedan dan ili duže: 3 – 7 dana. Muškarcima se lekovi protiv gljivica propisuju u obliku krema ili tableta. Kod „recidivnih“ – infekcija koje se ponavljaju, nezaobilazno je sistemsko lečenje s fluconazolom (Diflucan) ili itraconazolom (Orungal) u vidu tableta ili kapsula. Iako se u 2/3 slučajeva gljivična infekcija ne prenosi polnim odnosom, za vreme lečenja se savetuje izbegavanje polnog kontakta.

Alternativne mogućnosti: Ženama koje se nikako ne mogu osloboditi gljivične infekcije preporučuje se prehrana bogata biljnim vlaknima uz izbacivanje rafinisanih šećera i ugljenih hidrata: Anti-Candida dijeta, kao i ponovno uspostavljanje ravnoteže crevne flore uz crevne biokulture (probiotici) kao što su acidofilus (kapsule ili jogurt) ili LGG jogurt. Od velike koristi može biti i homeopatski lek Candida Yeast, koji predstavlja jednu vrstu oralne vakcine protiv gljivica. Može se nabaviti i bez recepta, dolazi u vidu zrnaca i koristi se 3 – 5 puta dnevno po 1 – 2 zrnca (oralno). Candida Yeast podstiče imunološki sastav creva na stvaranje protivtela koja deluju lokalno u crevima i na taj način ograničavaju, odnosno ometaju rast gljivica.

Preporuka je izbegavati hemijske iritanse, hulahopke, usku odeću i tanga gaćice. Intimno rublje potrebno je prati na najmanje 60° C. Nakon završenog lečenja korisno je potpomoći obnovu prirodne vaginalne flore. U tu svrhu se mogu koristiti vaginalete Vagisan i Döderlein Med ili direktnmi unosom kulture mlečno-kiselih bakterija u vaginu. Jednostavna metoda koje se pri tome može koristiti je ispiranje vagine sa rastvorom mlečne kiseline (Ac. lactici) ili surutke. Na isti način možete upotrebiti 2 – 4 kapsule Linexili Bactisubtil, odnosno Acidofilus koje se za ovaj postupak moraju otvoriti i njihov sadržaj otopiti u 2 dl mlake vode. Kultura mlečno-kiselih bakterija može se uneti u vaginu i putem običnog malog tampona namočenog u LGG jogurt. Tampon ostaviti u vagini nekih 2 sata. Ostale vrste ispiranja vagine (sapuni, šamponi, gelovi, čajevi) se ne preporučuju zbog narušavanja normalne bakterijske flore.

*****

Staphylococcus aureus

Staphylococcus aureus (zlatni stafilokok) je Gram – pozitivna okrugla bakterija. Fakultativno je anaerobni organizam. Nepokretan je i ne stvara spore. Stafilokoki su dobili ime po tome jer stvaraju gomilice poput grozda. Katalaza je pozitivan a oksidaza negativan. Vrlo brzo stvara otpornost prema svim antibioticima. Tako da se ubrzo nakon primene nekog antibiotika, stvore i otporni sojevi. Među nesporogenim bakterijama stafilokoki su najotporniji na nepovoljne uslove okoline, ali su osetljivi na sve dezinficijense koji su danas u bolničkoj upotrebi.

Put prenošenja

Prenosi se dodirom i kapljično, obično je prenosilac zdrava osoba. Prirodno mu je prebivalište čovekova koža, a može se naći i na sluzokoži i u crevu kao prolazna flora. Nakon porođaja stafilokok naseljava kožu i vestibulum nosa novorođenčeta, sluznicu nosnog dela ždrela i često digestivni trakt i vaginu, a kod mnogih ostaje trajno. U slučaju oštećenja kože ili sluznice, stafilokoki dospevaju u tkivo i izazivaju lokalnu infekciju. Prisutni su i na predmetima opšte upotrebe, ali i u mleku i drugim prehrambenim proizvodima, gde najčešće dospevaju preko čovekovih ruku.

Patološki (medicinski) značaj

Tipični oblici stafilokoknih infekcija su lokalne infekcije na koži (furunkul, karbunkul, impetigo, celulitis), a vrlo česte su i postoperativne infekcije hirurških rana i opekotina i infekcije dojki nakon porođaja. Iz svakog lokalnog žarišta infekcija se može širiti limfom ili krvlju po celom telu i izazvati sepsu i udaljenu gnojnu upalu bilo gde u organizmu. Pri širenju infekcije često nastaje osteomijelitis dugih kostiju i endokarditis. Stafilokoki mogu izazvati i tešku upalu pluća kod operisanih bolesnika ili kao komplikaciju virusne respiratorne infekcije, naročito gripa i gnojnog meningitisa.

Stafilokokna pneumonija – redovno se razvija posle akutne virusne respiratorne bolesti a kod male dece direktnom inhalacijom uzročnika bez prethodne virusne infekcije. Može nastati i kao posledica diseminacije iz gnojnog žarišta. Klinička slika počinje naglo sa skokom temperature, jezom, drhtavicom, bolom u grudima, produktivnim kašljem sa purulentno-hemoragičnom ekspektoracijom, dispnejom (otežano disanje), cijanozom (modra prebojenost).

Stafilokokne infekcije kože – brojne su infekcije: impetigo, pemfigus novorođenčeta, folikulitis, furunkul, karbunkul, flegmona, apsces, celulitis i dr. Kao jedna od najtežih kliničkih manifestacija stafilokokne infekcije navodi se maligna stafilokokcija lica, koja predstavlja perakutnu septikemiju sa lokalizacijom primarnog ognjišta na gornjoj usni  ili nosu (furunkul ili folikulitis). Kliničkom slikom dominira zapaljenski proces na licu u vidu otoka zagasito crvene boje koji liči na erizipel na polovini lica. Očna duplja je u celini otečena i potisnuta napred. Ukoliko infekcija progredira nastaju meningealni znaci, paraliza pokretača očnih jabučica i znaci generalizovane sepse.

Impetigo – u najvećem broju slučajeva impetigo se javlja u obliku sledećih efloroscencija: gnojni mehuri koji pucaju, nastajanje erozija na koži, pojava krusta i na kraju izlečenje defekta na koži.  Kod buloznog tipa, mehurići nisu tako sitni, već su veći do 2 cm, može proći više vremena dok se ne probiju i počnu sušiti. Takve promene mogu trajati i do 3 dana. Nakon pucanja mehura nastaje erozija i zeleno-smeđa krusta. Promene se nalaze na licu, iako se mogu naći i na drugim delovima tela. Promene prolaze bez zaostajanja ožiljaka. Bolest prolazi kao akutna, a spontana sanacija može nastupiti za 2-3 nedelje.  Prognoza bolesti je najčešće dobra.

Furunkul – furunkuli mogu biti lokalizovani bilo gde na koži izuzev na dlanovima i tabanima. Mikrotrauma, trenje, maceracija, kao i neke pruriginozne dermatoze (atopijski dermatitis, skabijes, pedikuloza) pogoduju nastanku furunkula. Oboljenje obično počinje kao folikulitis odakle infekcija prodire u dubinu folikula i njegovu okolinu. Manifestuje se bolnim dermohipodermalnim infiltratom (nodusom), čvrste konzistencije sa kožom koja ga prekriva, intenzivno eritematoznom (crvenom), glatkom, sjajnom i toplom. Infiltrat se može resorbovati ali češće dolazi do centralne nekroze (izumiranja) koja se manifestuje razmekšavanjem i fluktuacijom. Na površini se formira nekrotični čep. Pod pritiskom gnoja nekrotični čep biva istisnut, nakon čega se gnoj spontano drenira. Regionalne limfne žlezde su uvećane i bolne. Furunkul zaceljuje ožiljačno.

Učestala pojava većeg broja furunkula na koži u toku više meseci i godina naziva se furunkuloza. Česta je kod osoba sa šećernom bolešću i sa smanjenom opštom otpornošću organizma.

Mikrobiološka dijagnostika

Za izolovanje se koriste bris grla, nosa, sputum, bris kožne promene, krv i dr. Dijagnoza se postavlja na osnovu mikroskopskih, kulturelnih i biohemijskih osobina.

Lečenje

Lek izbora su visoke doze penicilina G, cefalosporini III generacije, klindamicin i dr. Kod kožnih oboljenja lečenje je opšte i lokalno. Antibiotici se ordiniraju per os ili parenteralno, najbolje prema antibiogramu. Lokalno je obavezno pranje kože toplom vodom i sapunom ili blagim kalijumpermanganatom. U početku bolesti, bolesnu površinu treba zagrevati (dijatermija) da bi brže došlo do demarkacije. Ukoliko dođe do perforacije neophodno je pranje dezinficijensima i zaštita okolne zdrave kože, uz svakodnevno previjanje do izlečenja.
Površinske infekcije se leče lokalnom primenom toplote, germicidnim sapunima i dobrom higijenom. Apsces inciziriati i drenirati. Kod postojanja sistemskih simptoma daju se isti antibiotici.